- تا به حال شده هنگام عصبانیت عکس العمل خیلی بدی داشته باشی که بعد از آن پشیمان بشوی؟

- یک بار اتفاقی برایم افتاد و از ماشین پیاده شدم با عصبانیت. در این حد عصبی بودم که عصای فرمان را برداشتم و رفتم که یارو را بزنم! عصبانیت من واقعاً بجا بود و اگر تعریف کنم که آن فرد چه کار کرده بود شما هم همین قدر عصبی می شوید. ترافیک شد و ماشین های روبرو داشتند ری اکشن من را می دیدند که با عصا از ماشین پیاده شدم. یک نفر شیشه پنجره را کشید پایین و با تعجب از من پرسید: \\\\\\\"آقای علیخانی کجا داری میری؟\\\\\\\" من یک لحظه به خودم آمدم و تازه فهمیدم که دارم چه کار می کنم. شانس آوردم که نرسیدم به ماشین آن فرد، چون مطمئنم اگر می رسیدم شیشه هایش را خرد می کردم. این حرفی که می خواهم بزنم به ضررم است اما صادقانه می گویم. (می خندد) معمولاً می گویند اگر می خواهی کسی را بشناسی فوتبال دیدنش را ببین. اما خیلی بد میشه اگه کسی فوتبال دیدن منو ببینه! من واقعاً یک سری از دوستانم را سر فوتبال دیدن از دست دادم. باور نمی کنی اما زمانی کار من این بود که بعد فوتبال بروم خانه های دوستانم و از دل شان در بیاورم و بگویم: \\\\\\\"بچه ها فوتباله دیگه، تو رو خدا قهر نکنید!\\\\\\\"


- به جز فوتبال چه ورزش هایی را به صورت جدی انجام می دهی؟

- من تا قبل از مشکلی که برای پایم به وجود آمد تنیس و شنا می رفتم. اما هنوز فوتبال هفتگی برایم خیلی جدی است. هر هفته برنامه فوتسالم سر جایش هست.

- پیست اتومبیلرانی هم می رفتی؟

- سال ها قبل در حد تماشاگر.

- دست فرمانت چطور است؟ فکر کنم خیلی با سرعت رانندگی می کنی؟

- من سال ها قبل از این تصادف آخرم هم یک تصادف داشتم. آن زمان حس می کردم خیلی شوماخرم! اما آن تصادف به من یاد داد که هر چقدر هم شوماخر باشی نمی توانی دیگران را کنترل کنی. چون ممکن است آنها شوماخر نباشند! آن تصادف در 25 سالگی در اتوبان همت رخ داد و خدا را شکر هیچ اتفاقی برای احدی نیفتاد و خونی از دماغ کسی هم نیامد. ماجرا اینطور بود که من داشتم با 120 تا سرعت در اتوبان می آمدم و ماشین جلویی یک آن از لایی کشیدن ماشین کناری اش ترسید و منحرف شد و پایش را گذاشت روی ترمز، مثلاً در عرض دو ثانیه! آن لحظه یکی از بهترین ری اکشن های زندگی ام بود، دو ثانیه آخر قبل از برخورد با دوستم بلند می خندیدیم چون هیچ کاری نمی توانستیم بکنیم. من آن زمان رونیز داشتم و ماشین مقابل ماکسیما بود. وقتی پیاده شدم من را شناخت و آمد روبوسی کردیم. بعد عالی تر وقتی بود که صندوق ماشین را جلوی ما بالا داد و دیدیم یک سپر و دو تا چراغ در صندوق عقب است. فهمیدیم که نیم ساعت پیش سپر و چراغ هایش را عوض کرده بود و حالا ما دوباره داغان شان کرده بودیم. این اتفاق اینقدر خنده دار و مهیج بود که هنوز یادش می افتم خنده ام می گیرد. در آن صحنه فهمیدم که همه چیز دست من نیست و نمی توانم همه چیز را اداره کنم. هر چقدر سن بالاتر می رود پخته تر می شویم.

- چه چیز تو را خیلی عصبانی می کند و به خاطرش ممکن است کسی را برای همیشه کنار بگذاری؟

- دورویی آدم ها. در این مدت اخیر، دورویی آدم ها خیلی آزارم داده. من از بچگی همین طور بودم، وقتی قهر می کردم در چشم طرف مقابل نگاه نمی کردم، هنوز هم همینطور هستم. تکلیفم مشخص است با آدم ها و نمی توانم نقش بازی کنم. خیلی ها می گویند که این حرف را در دل مان نگه می داریم و به وقتش آن را رو می کنیم اما من این طور نیستم. من چیزی که در دلم باشد را همان لحظه به طرف مقابل می گویم که بفهمد بابت چه چیزی ناراحت هستم.

- هیچ وقت شده که بخواهی به واسطه شهرتت گرایش سیاسی و فکری ات را هم در لابلای حرف هایت بیان کنی؟ رسالتی را از ابن بابت روی دوش خودت احساس می کنی؟

- من آگاهی سیاسی دارم اما کنش سیاسی ندارم. خیلی هم با حرف سهراب موافقم که:\\\\\\\" من قطاری دیدم که سیاست می برد و چه خالی می رفت\\\\\\\" چون نمی فهمم سیاست را. حرف های من اجتماعی است و خودم را مکلف می دانم که درباره این موضوعات حرف بزنم. چون دارم بین مردم زندگی می کنم و وظیفه دارم از دردها و بدبختی های آنها حرف بزنم. اما این که بخواهم درباره ترکیب کابینه رئیس جمهور حرف بزنم، نه! دلیلی برای این کار نمی بینم. فضای ذهنی من فضای اجتماعی است و شاید درک درستی از حوزه سیاسی برای اجرا در این عرصه ندارم. جایی که احساس کنم فشاری روی مردم از جهت سیاسی هست حتماً بیان کردم چون وظیفه ام این است. من اولین کسی بودم که با دکتر روحانی بعد از انتخاب شدنش روی آنتن حرف زدم، چون لازم دیدم که درباره مردمم با او حرف بزنم.

- اما خب همه جای دنیا مجری ایدئولوژی اش برای مخاطبش آشکار است. اپرا وینفری هم مشخص می کند که دموکرات است یا...

- نه حرف من این است که سیاست را دوست ندارم. حتی اگر آنجا هم بودم باز هم حرف سیاسی نمی زدم چون علاقه ای به این کار ندارم. برای این که سیاست مختصات خاص خودش را دارد و من نمی خواهم درگیرش شوم. در سیاست مجبوری کارهایی را بکنی که دوست نداری و من اصلاً این را برای خودم قایل نیستم و در دنیای فعلی خودم این آزادی را دارم که به علایق و دغدغه های خودم بپردازم. این را هم یادتان باشد که مردم با توجه به فعالیت ها و \\\\\\\"شــو\\\\\\\" های اجتماعی ام با من درد و دل می کنند. از ریزترین مسایل زندگی شان به من می گویند. من را در خیابان می بینند و با من حرف می زنند و درباره جزییات لحظات شان می گویند. مثلاً از بی ادبی های بچه شان، از شهریه دانشگاه شان و... بنابراین این طور نیست که من در خانه ام نشسته باشم و به یک تحلیلی برسم.

- جدا از همه علایقی که می دانیم در زمینه های موسیقی و ورزش داری، کارگردانی دغدغه جدی توست، درسته؟

- بله، بسیار زیاد. سردبیری و کارگردانی برای من خیلی شباهت دارد. روزی دوستی به من پیشنهاد سردبیری داد و من به او گفتم که ببین منn تا سفر نرفته، nتا کتاب نخوانده، nتا فیلم ندیده دارم، هر موقع این کارها را کردم می توانم سردبیر خوبی شوم. نمی گویم که مانیفست من حتماً درست است اما اعتقادم این است. کارگردانی هم همین طور. به نظرم وقتی باید کارگردانی کنم که مطمئن باشم خروجی اش عالی است. از این دسته آدم ها نیستم که پنج تا فیلم بسازم تا ششمین فیلم خوب دربیاید. پتانسیل کارگردانی را دارم و شک ندارم که اگر خودم بخواهم تهیه کننده ها هم دوست دارند با من کار کنند یا حتی خودم هم می توانم تهیه کنم، اما احساسم این است که الان وقتش نیست. همیشه فکر می کردم 30 سالگی این اتفاق می افتد اما...

- احتمالاً 40 سالگی کارگردان می شوی؟

- نه قطعاً خیلی زودتر. اتفاقاً چند شب پیش در جمع دوستانم بودم و آنها داشتند از 40 سالگی شان می گفتند و من از 30 سالگی. داشتیم بلند بلند فکر می کردیم که چه کارهای انجام نشده ای هست که دوست داریم و انجام نداده ایم. دیدم که دوست دارم با دو تا دوربین و دو تا تصویربردار خوب بروم کل ایران را بگردم، با زاویه دید، میزانسن، دکوپاژ، موسیقی و روایت خودم. خیلی هم عجیب نیست اما سادگی اش را دوست دارم. بعد دوستانم پرسیدند چرا انجامش نمی دهی؟ فکر کردم و گفتم خب مقداری زورم می آید، مقداری ممکن است ضرر مالی کنم، بعد فلان تیزر و برنامه را کی بسازم و... بعد به این نتیجه رسیدم که احسان علیخانی تو محتاط شدی! این فاجعه است برایم. در صنف اجرا یک دفعه دچار یک شهرت می شوی و به نقطه حداکثری می رسی، حواست نباشد سیر و ارضا می شوی. اگر این اتفاق بیفتد دیگر همه چیز تمام می شود.

- بگذار این سوال را از تو بپرسیم. در 45 – 40 سالگی که قطعاً جذابیت فعلی را برای مخاطبانت نداری، چه کار می کنی؟

- در تلویزیون ما مجری ها تاریخ مصرفی دارند و از سنی به بعد دچار ریزش عجیب مخاطب می شوند و محبوبیت سابق را ندارند. این حرف را قبول دارم. البته با علم به این که نمی دانم در 40 سالگی کجا هستم و قرار است چه کار کنم. در 40 سالگی باید خیلی تکلیفت با زندگی مشخص باشد، باید به یک بعثتی برسی. البته این را هم بگویم که ما در دنیا مجریانی داریم که در 70 سالگی هم جذاب هستند.

- اما باید قبول کنیم که تلویزیون ما این پتانسیل را ندارد.

- آره به خاطر اینکه ما سلیقه نساخته ایم. ممکن است در اجرای 40 سالگی، صدای دستی که برایت می زنند کم بشود اما اهمیتی ندارد، چون برای من مهم همیشه این است که چه کسی برایم دست می زند، نه اینکه چند نفر دست می زنند. ولی قطعاً در 30 تا 40 سالگی به علایقم رسیدگی می کنم. حتماً کارگردانی را تجربه می کنم. حتی پس ذهنم کار مطبوعاتی هم با یک شکل هایی وجود دارد.

- این اعتماد به نفس تو از کجا نشأت می گیرد؟ ژنی است یا بعداً به دست آمده؟ یعنی بچه بودی اینقدر اعتماد به نفس نداشتی؟

- من همیشه مبصر بودم. سخنگوی کلاس مان بودم. در محل مان همیشه بانی هیأت و سفر و نقشه های شیطنت آمیز بودم. من در دستیاری خیلی موفق بودم و شاید برای اولین بار باشد که می گویم من اصلاً علاقه ای به اجرا نداشتم. اولین روز که به صدا و سیما رفتم روبروی آقای خسروی نشستم و از من پرسید می خواهی چه کاری کنی؟ گفتم: هر کاری. گفت: چه کاری بلدی؟ گفتم: من دستیاری کردم. می توانم برایتان سه تا مستند بسازم. گفت: چند سالته؟ گفتم: 19 سال. به من اعتماد کرد و دوربین داد و سه تا کار با فضای جنگ ساختم و مونتاژ کردم. محصول را دید و باور نمی کرد که یک بچه 19 ساله این کار را کرده باشد. من قبل از اینکه کسی من را جلوی دوربین ببیند آیتم می ساختم و با سوژه های صنف های مختلف حرف می زدیم. ما تقریباً 200 قسمت این شکلی ساختیم و بعد من آمدم جلوی دوربین. آن موقع چیز عجیبی برایم نبود، فقط دکمه پیراهنم را بستم و لباس مرتب پوشیدم و زاویه ایستادنم تغییر کرد.

- اولین باری که با شهرت مواجه شدی یادت می آید؟

- آره فکر کنم 20 ساله بودم. داشتم برنامه آیتمی اجرا و گزارش های خیلی بانمکی تهیه می کردم. در هر برنامه چهار تا آیتم داشتم. یکی از آنها \\\\\\\"تیر چراغ برق\\\\\\\" بود که بچه های محل را زیر تیر چراغ جمع می کردم و حرف می زدیم. یکی از آن برنامه ها قرار بود در لاهیجان باشد. قبل از آن مجری در برنامه اعلام کرده بود که فردا احسان علیخانی برای گزارش تیر چراغ برق به لاهیجان می آید. سوار پاترول زرد سازمان شدیم و رفتیم به سمت لاهیجان. میدان شهر که رسیدیم جمعیتی را دیدم که ایستاده اند. ما چهار تایی برگشتیم ببینیم پشت سر ما چه خبر است؟ چه کسی قرار است بیاید که مردم آمده اند میدان شهرشان. دیدیم که این جمعیت دارد به سمت ماشین ما می آید. 60 – 70 تا دختر و پسر تین ایجر بودند که سمت ما آمدند و شنیدم که یکی اسم کوچک من را صدا می کند، یکی فامیلی ام را. اصلاً نمی توانستم این میزانسن را درک و باور کنم! با دوستانم داشتم می خندیدم که اینها آمدند و از من امضا خواستند. تصور کن که من تا آن لحظه حتی امضای ثابتی هم برای خودم نداشتم و هر کدام از کاغذها را داشتم یک شکلی امضا می کردم. تا قبل از آن ثانیه دوست نداشتم اجرا کنم و دنبال پولم بودم و سریع همان اول کار می پرسیدم که چقدر به من می دهید.

- قبل از مصاحبه گفتی که این روزها کمی بی انگیزه شدی، چه اتفاقی می تواند تو را دوباره به مسیر انگیزه بیاورد؟

- نمی دانم خیلی از اتفاقات می توانند انگیزه ساز باشند. یکی از آفت های شهرت همین است. یک جاهایی شهرت، آدم را دچار خمودگی می کند، انرژی ات را می گیرد. با خودت می گویی خب این آدم ها دارند می دوند دنبال این موضوع، من که این را دارم، پس پی چه بدوم؟ این از هیجان زندگی ات کم می کند. من اگر در بیست سالگی دچار شهرت نمی شدم، قسم می خورم که خیلی اتفاقات مهم تری برایم می افتاد. چون شهرت انگار یک جایی پس کله من را گرفت و انرژی را کم کرد. این را هم بگویم آدم های صنف اجرا اصلاً آدم های بلاتکلیفی نیستند و از یک سطحی به بعد همه درها به رویشان باز می شود. حتی به نظرم آدم های بانفوذتری از کارگردانان و آکتورها و فوتبالیست ها هم هستند. به نظرم هنوز در بافت فرهنگی ما هم مجری ها آدم های جدی تری هستند و همین جدیت آنها را زودتر به اهداف شان می رساند.

- چیزی که این روزها خیلی ذهنت را به خودش مشغول کرده چیست؟

- الان بزرگ ترین سؤال زندگی من این است که اگر اجرا مسیر زندگی من را عوض نمی کرد الان کجا بودم؟ اسمش را می توانم بگذارم حسرت، حتی افسوس، حتی توهم قاطع، یا حتی ناشکری، هیچ جوابی هم برای این سؤالم ندارم.

- شهرت قوی ترت کرده یا ضعیف تر؟

- به نظرم ضعیفم کرده. آدم هایی که شهرت دارند، آدم های تنهاتری هستند. برخلاف آن چیزی که همگان تصور دارند، چون همیشه فیلتر دارند: برای معاشرت شان، برای خریدشان، برای حرف زدنشان و... برای تصمیم گیری همه مسایل شان تنها هستند و با خودشان مشورت می کنند. مطمئنم که من جزو آن دسته از آدم ها هستم که شهرت ضعیفم کرده. من در 19 سالگی پدیده ای بودم؛ با یک مقدار از انرژی که تمام نمی شد.

- دلت می خواهد در این مقطع چه کار کنی؟

- هوس ریسک به سرم زده، ولی ریسک نمی کنم. من الان شرایطم مشخص است. به شکل طبیعی مسیر دو و پنج سال آینده ام معلوم است، اما این را دوست ندارم. خوشم نمی آید که بدانم قرار است چه کاری بکنم و اینقدر برنامه ام کلاسه شده و مشخص باشد. اما فارغ از اینها مهم ترین بحران زندگی من در حال حاضر این است که نمی دانم بزرگ ترین رنجم را پشت سر گذاشته ام یا قرار است بعداً بیاید؟!

- بزرگ ترین رنجی که تا به الان متحمل شدی چه بوده؟

- زحمت هایی که دنیا تو را مبتلا می کند که همه کشیدیم: فراق و جدایی و بیماری عزیزی و... اما من بزرگ ترین رنج زندگی ام را وقتی کشیدم که می دیدم دیگران توانایی های من را باور نمی کنند. رنج می کشیدم وقتی می دانستم می توانم اما به من نیشخند می زدند و از کنارم عبور می کردند. من خواهش می کردم که تو رو خدا به اندازه یک دوربین به من اعتماد کنید. درست است که درد، آدم را بزرگ می کند، اما خب تحمل این زحمت دنیا برای من دردآور بود. البته همه آن آدم ها هم الان وقتی من را می بینند می گویند ما همان زمان هم می دانستیم که تو بالاخره یک روز، یک چیزی می شوی. مثلاً یکی از اعضای ارشد خانواده ام وقتی فهمید من این فضا را دوست دارم و می خواهم بروم کار کنم به شدت مخالفت کرد. خودش من را به یکی از دوستان صمیمی اش معرفی کرد که بروم دستیاری کنم. او دوست صمیمی تهیه کننده بود، اما من را اینقدر در آن پروژه اذیت کردند که بالاخره کم بیاورم، اما کم نیاوردم. مدام برایم مانع می گذاشتند، به من سرویس نمی دادند، پشت وانت می نشستم و ساعت چهار صبح مجبور می شدم بیایم بیرون. بعد از چند روز دیدند که من خیلی مشتاقم به کارم، گفتند: باید موهایت را از ته بتراشی. گفتم: چرا؟ گفتند: اگر این کار را نکنی باید بروی. آن موقع موهایم بلند بود و با خودم گفتم شاید موقع عمل منصرف شوند، قبول کردم و وقتی روی صندلی نشستم دیدم از وسط سرم شروع کرد به تراشیدن موهایم و من همین طور گریه می کردم. یعنی خانواده ام اصلاً نمی خواستند من وارد این کار شوم.